● سلام بابای عالم ...

باز به لطف تو بهار است و جشن تولد طبیعت ...

و من از تو که بابای همه عالمی ، عیدی می خواهم

نه برای خود ، برای همه دنیا می خواهم ...

آخر ما کودکان ناتوانیم ، همان کوچه گردهای دنیا

جز تو کسی را نداریم ...

● خنده دار است که ما آدمها

خود گدائیم ، و از هم گدایی می کنیم

گاه نادونی کرده ، کار بد می کنیم

لقمه می دزدیم ، غیبت می کنیم ...

یادمان می رود از حساب شب !

می نشینیم تا دیر وقت تو ی کوچه بازی می کنیم ...

 ● بابای همه عالم  تو که مهربانترین و داراترینی

دوست من بیمار است ، او را شفا می دهی  ؟

با یک گل رحمت زندگی را بر او آسان می کنی ؟

 ● نمیدانم چرا چشم کودک همسایه 

هر سال سر سفره هفت سین خیس است !

با نسیمی از مهر ، امسال اشکش را پاک میکنی ؟!

این دنیا چقدر جذاب است ! به ما کمی صبر و بصیرت می دهی ؟!

 ●  خدایا ،  خسته ایم از خود و از خاک و خاکیان

لحظه ای گذشته را فراموش می کنی ؟

آتش قهرت را ، آتش جهنم و نفس را خاموش می کنی ؟

 ●آیا آغوش رحمت به روی ما کودکان بی پناه باز می کنی ؟

دلهای ما را به مهر و معرفت روشن می کنی ؟

ما را به بهشت قرب خود راه می دهی ؟

 ● به قلب های خسته و شکسته ی ما امید ، عنایت می کنی ؟

درد ما درماندگان را درمان می کنی ؟

دل های ما سخت غمگین است ..مارا به شادی می رسانی ؟


● ما کودکان ناتوانیم ، همان کوچه گردهای دنیا

جز تو کسی را نداریم

به ما رحم می کنی ؟؟؟


 ● توی دنیا هیچ چیزی به اندازه سر بر شانه ی یاد تو گذاشتن مرا آرام نمی کند

سهم ما را از دنیا عشق و تسلیم به خود قرار می دهی ؟!